Sterkhouder van Club Brugge openhartig: "Ik huil, want de ergernis is groot"

In de Champions League beleefde Club Brugge geen al te mooie tijden. Voor één speler was de campagne echter extra zuur.

Al tijdens de eerste wedstrijd geraakte Björn Engels geblesseerd na een gemene duw van Slimani. Voor Fan, het voetbalmagazine van Het Nieuwsblad, hield hij een dagboek bij. Dit schreef hij drie dagen na de blessure. “Nu ik uit het ziekenhuis ben ontslagen en thuis in de zetel lig, begint de realiteit pas door te dringen. Een maandenlange revalidatie, alweer. Ik begrijp het niet. Zoals ik de voorbije jaren pech heb gehad, dat is niet normaal. Dan is het moeilijk om geen doemdenker te zijn. Soms lijkt het alsof het niet voor mij is weggelegd. Dat het mij niet is gegund. Ik huil. En ik ben blij dat ik alleen mijn familie bij me heb. Anderen verdraag ik niet wanneer ik tranen van frustratie ween. Want de ergernis is groot. Ik kan mezelf niet behelpen en daar word ik gek van. Zelfs de goesting om een simpele boterham te eten, is weg. Ik mag niets doen. Alleen liggen. En de wonden aan mijn schouder laten verzorgen.”

“Ondertussen scoort Islam Slimani twee goals voor Leicester in de wedstrijd tegen Burnley. Ik word helemaal gek. Ik heb de beelden inmiddels honderd keer bekeken en ik blijf kwaad. Iemand een duw geven uit frustratie, dat kan gebeuren. Maar op de beelden zie ik hem kijken. Net wanneer Butelle uitkomt, duwt hij me. Alsof hij me heel bewust wilde pijn doen. En dan gebaren alsof hij niets heeft gedaan. Ik kan dat niet plaatsen. Zelfs wanneer ik daar op de grond zat, kermend van de pijn, is hij niet meer naar mij toe gekomen. Slimani moet ook hebben gezien dat er iets aan de hand was. Niet de minste medeleven tonen, noch in de wedstrijd, noch achteraf, dat vind ik echt triest. Terwijl Danny Drinkwater, een andere speler van Leicester, er wel mee inzat. Die vroeg hoe ik me voelde, stelde me vragen. Maar Slimani dus niet.”