Eerlijke Mazzu: "Ik was erg teleurgesteld"

Felice Mazzu heeft Charleroi opnieuw op de Belgische voetbalkaart gezet. Met zijn passie en gedrevenheid heeft hij de Carolo's opnieuw tot een gevreesde tegenstander gekneed. Een werk van lange adem, maar het is hem toch maar mooi gelukt. Nochtans had zijn carrière er ook helemaal anders kunnen uitzien.

Zo begon Mazzu ooit als turnleerkracht. Het onderwijs bleek echter al snel niets voor hem te zijn, want hij stootte er al snel op een gebrek aan accomodatie en motivatie. Niet zo zeer de leerlingen waren het probleem dus, maar eerder alles rond de leerlingen.

"In het begin heb je als turnleraar wel een idee van het beroep. Je denkt dat het een perfecte wereld is, dat je arriveert in je mooie training en op basketsloffen en geweldige dingen doet. Nadien besef je dat negen op de tien scholen geen goeie infrastructuur hebben, dat de meeste van je collega's denken dat de turnles een soort recreatie is, of bezigheidstherapie. Nochtans wordt de ontwikkeling van een jongere geholpen door de sport, op fysiek maar vooral ook op mentaal niveau door te leren hoe hij zijn energie moet vrijmaken bijvoorbeeld. Dus raak je uiteindelijk ontgoocheld. Ik persoonlijk toch. Ik was erg teleurgesteld in het beroep van leraar. Niet door mijn leerlingen, maar door de manier waarop ik moest lesgeven, door de beleving en de infrastructuur", aldus Mazzu in Sport/Voetbalmagazine.

Voetbalwereld is ook verre van perfect

Ook de voetbalwereld is verre van perfect. Dat ontdekte hij al snel. "In het voetbal is de job van trainer niet de perfecte wereld die je je voorstelt wanneer je professioneel coach wilt worden. Je denkt dan dat het een wereld is waar alles om de sport draait. Want in mijn hoofd is het doel altijd hetzelfde: de sport. Of je nu leraar of trainer bent. Maar dan besef je dat er factoren zijn zoals geld, sponsoring, publiek, de eisen van clubs..."

Vooral het menselijke aspect en menselijke relaties mist Mazzu in het voetbal. "Ik vind dat er niet genoeg positieve intermenselijke relaties zijn in het voetbal. Ik had altijd gehoopt dat er niet alleen professionele relaties zouden zijn, maar ook menselijke en positieve tussen alle mensen in het vak - en dat is niet het geval. Ik ben daar misschien een perfectionist in, maar ik denk dat het menselijke aspect het belangrijkste is bij alles wat je doet in het leven."