"Terwijl alle spelers in de euforie zaten, moest ik naar mijn doodzieke dochter"
Davino Verhulst heeft een zeer moeilijk jaar achter de rug. De doelman van Lokeren doet zijn verhaal in Het Nieuwsblad.
Dochtertje Elena vocht op leven en dood. Ze had tien tumoren in haar hoofd. Ze kreeg chemo toegediend. “Haar mond zat vol aftjes, haar tong was nauwelijks nog zichtbaar. Alsof er iemand met een boor tekeer was gegaan. Haar bedje hing vol bloed", vertelt Verhulst. "Ze was opgezwollen, had een darmbloeding en kreeg pijnstillers die volgens de verpleegsters een hele gang plat konden leggen. Ze werd een drugsverslaafde, met pupillen wijd open. Overal kabels en buisjes en daar ergens in dat kluwen zag je ons meisje. Opgezwollen en kaal.”
“Terwijl alle spelers in de euforie van een match zaten, moest ik naar mijn doodzieke dochter. Als koppel word je uit elkaar getrokken. Er was een beurtrol om bij Elena te zijn. Ik ben niet zo’n huiler, maar stond thuis door het raam te staren. Of te schreeuwen, uit onmacht.”
Meerdere keren kregen ze van dokters het advies om de behandeling stop te zetten. Maar Verhulst en zijn vrouw zetten door. Elena is erdoor gekomen, al heeft ze wel een zware handicap. "Het was confronterend, toen er meer en meer spullen voor mindervaliden ons huis binnenkwamen", aldus Verhulst.
"Eerst een soort ijzeren stoel, nu een sta-apparaat waar ze volledig wordt ingesnoerd. Of staan zal lukken, weten we niet. We zullen alles proberen. Elena gaat naar een gewone crèche, zodat ze omringd is door kindjes die leren kruipen en staan. Zo wordt ze misschien gestimuleerd. Ze kan alleen zitten, maar je moet ze wel zelf rechtzetten. Ze kan zichzelf niet vanop de grond optrekken."
